Hiszpańskie zaimki osobowe czyli pronombres personales
W języku hiszpańskim podobnie jak w języku polskim, używanie zaimków osobowych w zdaniu (czyli ja, ty, on itd.) nie jest obowiązkowe. Czasowniki odmieniają się przez osoby i liczby i dzięki nim w większości sytuacji wiemy o kim jest mowa, nawet bez użycia słówka ja czy ty. Zatem zgodnie z moją zasadą jaką cały czas wpajam moim studentom, a jest nią eliminacja rzeczy zbędnych podczas nauki języka w początkowej fazie, można by pomyśleć, iż uczyć się ich nie trzeba. Jednakże zaimki osobowe w języku hiszpańskim to coś bardzo przydatnego, co wręcz pozwala studentom szybciej komunikować się w tym języku.
Koniugacja czasowników dla większości studentów języka obcego to nie lada wyzwanie. Nie dość, że język hiszpański ma naprawdę wiele słów, to jeszcze każdy z czasowników musi mieć odpowiednią formę dla każdej osoby. Konieczność nauczenia się odmieniać je wszystkie, przez wszystkie osoby stawia przed tobą perspektywę wielu miesięcy, a może nawet wiele lat nauki. W nauce języka nie chodzi jednak o to, by się go wiecznie uczyć, ale o to, by móc się nim posługiwać i to jak najszybciej. Do tego właśnie potrzebujesz zaimków osobowych. Użycie bowiem w zdaniu odpowiedniego zaimka wskaże konkretną osobę, i mimo użycia błędnej formy czasownika, bądź nawet czasownika w bezokoliczniku, wiadomość i tak zostanie przekazana. Dzięki temu możesz zacząć komunikować się w języku hiszpańskim już w pierwszych tygodniach nauki. A dzięki praktyce, uczyć się i poprawiać błędy i to błyskawicznie.
Zaimki osobowe w języku hiszpańskim wyglądają tak:
Dwie małe tabelki, parę słówek, pesteczka. Ale chwileczkę, może być jeszcze łatwiej na początku. My, wy i oni ma dwie formy: męską i żeńską. Jak się dobrze przypatrzeć różnią się one tylko jedną literą. Charakterystyczną dla rodzaju męskiego jest litera „o”, dla rodzaju żeńskiego „a”. Zapamiętaj to, gdyż te dwie litery pomogą ci odróżniać rodzaje wielu części mowy w języku hiszpańskim. A teraz, mając to na uwadze, pozwolę sobie skrócić nieco tabelę liczby mnogiej:
Lepiej, ale ... może być jeszcze lepiej.
Podobnie jak w języku Polskim, język hiszpański ma dwie formy zwracania się do kogoś. Formalną tú – ty i nieformalną: usted – pan/pani. Usted używa się do osób starszych, czy też w takich miejscach jak restauracje, hotel, czy praca. Tú używa się wśród znajomych, a nawet nieznajomych, ale w podobnym wieku szczególnie między młodszymi osobami, a także w rodzinie. W zależności od tego czy użyjesz formę tú czy usted, forma czasownika stojąca za nim będzie inna. Rzecz kolejna do nauki? Nie!
Bowiem jeśli nie planujesz w najbliższym czasie podróży do kraju hiszpańskojęzycznego, mowa formalna nie jest ci obecnie do niczego potrzebna. Zignoruj część formalną w początkowej fazie nauki. Nie będziesz mieć okazji jej używania. Nie marnuj czasu na coś, co obecnie nie jest ważne. I co prawdopodobnie i tak zapomnisz gdyż nie będziesz tego używał. Ucz się wersji nieformalnej, która będzie bardzo przydatna podczas twoich pierwszych rozmów po hiszpańsku w twoim domu.
Ponadto na początku skup się głównie na zaimkach yo- ja, abyś mógł mówić wiele o sobie. Oraz tú – ty abyś mógł rozmawiać z drugą osobą. Z czasem dołóż do tego on i ona aby poszerzyć opowiadania o swoich bliskich. Liczba mnoga natomiast, to coś czego nauczysz się na końcu. Pamiętaj, że zawsze możesz powiedzieć on i ja zamiast my, ona i on zamiast oni. Nauka języka w ten sposób uczy kreatywności. Pozwala wykorzystać minimum wiedzy w maksymalny sposób. Oszczędza twój cenny czas, a przede wszystkim pozwala używać języka w bardzo krótkim czasie i rozwijać go skutecznie.
Jeśli chcesz uczyć się mało, ale wciąż wystarczająco by móc się w języku komunikować, odrzuć rzeczy zbędne. Ucz się od początku wykorzystywać to, co potrafisz i nie przejmować się tym, czego jeszcze powiedzieć nie umiesz.
Komentarze
Prześlij komentarz